Ze zijn met z’n tweeën. Een kleine en een nog kleinere. Net uit het ei gekropen en nu staan ze al aan mijn deur te rammelen.

Die deur laat ik op een kier. Het blijft Eindhoven. Gisteravond hebben ze er nog een omgelegd, twee straten verderop. En die sluipschutters worden met de dag jonger. Maar deze twee belhamels willen hun geld op een eerlijke manier verdienen.

‘Heeft u een heitje voor een karweitje?’
‘Wegwezen,’ zeg ik. ‘Ik heb geen heitje en voor een karweitje heb ik mijn meidje.’
‘We kunnen uw stoepje toch vegen?’ zegt de kleinste. En ik zeg: ‘Vooruit dan.’

Ik geef ze een bezem en ga op de bank zitten. Een heitje voor een karweitje. Net als je denkt dat iets is uitgestorven komt het weer terug. Een heitje! Ik wed dat geen dreumes weet wat het eigenlijk betekent.

Sterker nog, ik moet het zelf opzoeken: het is een padvindersslogan uit de jaren ‘50. Een heitje (van het Jiddische woord voor vijf) is vijf stuivers. Een kwartje dus. Daar namen die padvinders destijds genoegen mee. Nu bestaan er niet eens kwartjes meer. Karweitjes wel, die zijn er genoeg.

Het voornemen om heitjes te verdienen wordt genetisch doorgegeven, dat moet wel. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat een ouder tegen een kind zegt: Ga maar langs de deuren. Toen ik klein was deed ik het ook al: karweitjes voor heitjes, en niemand die me dat geleerd had. Het fladdert gewoon rond in kinderkringen, dat heitje.

Ik moet denken aan een theorie van bioloog Rupert Sheldrake: die van de Morfische Resonantie. Dat is het verschijnsel dat als er ergens in de kosmos iets is gebeurd, de kans dat hetzelfde zich ergens anders herhaalt, groter is dan verwacht. Met andere woorden: ideeën kunnen blijkbaar woordeloos worden doorgegeven.

Er wordt op de ruit getikt.
‘Heb jij eigenlijk wel geld?’ vraagt een van de boefjes argwanend.
In plaats van een Jiddisch kwartje leg ik twee glimmende euromunten op de vensterbank. Morfische resonantie en jeugdige ondernemerszin moet je altijd aanmoedigen.