Ik zit in Usine, een eetcafé in het centrum. Usine heeft als enige Eindhovense kroeg een aparte rookruimte, zodat je niet in de kou op het terras hoeft te zitten. Ik vind dat ik wel een sigaret verdiend heb. Ik ben tenslotte helemaal door de regen naar Usine gelopen om daar een sigaret te roken.

Afijn, de tabak gloeit nog maar net of er komt een man binnen. Hij heeft een gezet postuur, wat in dit geval betekent dat hij zo rond is als een ton. Langs zijn lijf slingeren eeltige knuisten. Hij is kaalgeschoren en ik schat hem begin vijftig.

‘Eindelijk,’ zegt hij in het Engels. ‘Ik heb de halve stad afgelopen voor een plek om binnen te roken!’ Hij ploft neer. 
‘Het is een schande,’ beaam ik werktuiglijk. Dat antwoord vat hij op als mijn bereidwilligheid om een lang gesprek aan te knopen.

Udo, heet hij. Een Duitse Amerikaan. En niet zomaar een. Hij werkt voor Disney. ‘Ik zit in de special effects branche. Computer-Generated Imagery. Digitale animatie.’

‘U maakt computeranimaties voor in de film?’ vraag ik. Hij knikt. 
‘Mijn bedrijf is gespecialiseerd in compositing. Wij doen vooral explosies, rook en rondvliegend puin. Dat soort dingen. Disney is een van onze grootste klanten.’

Geanimeerd praten kan Udo in elk geval wel. Bijna een uur lang zijn we in gesprek over de business. Hij laat me een demo zien op zijn tablet. ‘Kijk,’ zegt hij, ‘op het ogenblik doen wij alle bliksemschichten voor de Avengers. Je weet wel, als Thor met zijn hamer zwaait.’ 
‘Bedoelt u dat Disney een extern bedrijf in de arm neemt, alleen al voor de bliksem?’
Hij lacht: ‘Inderdaad, het is een rare business.’

Udo legt uit dat hij in Nederland is voor een Marvel-project. ‘We gaan een soort digitale belevenis maken, een 3D-ervaring waarbij het lijkt alsof je met Thor en de Hulk in een film zit. Er zijn miljoenen mee gemoeid.’ Het evenement gaat plaatsvinden in Amsterdam, Berlijn en Parijs.

Films worden steeds interactiever, zegt Udo. ‘Een verhaaltje voorgeschoteld krijgen is niet genoeg meer. Er moet een gaming-element in zitten. Eigenlijk zijn we opzoek naar een combinatie van gaming en film. Een totaalervaring!’

Als de serveerster koffie heeft gebracht merkt hij op dat de vrouwen hier mooi zijn: ‘Ik kom net uit Londen, daar is het niks.’
‘De vrouwen?’
‘Londen was een ramp!’ roept hij uit. ‘Wat een klotestad. Eerst raken ze mijn bagage kwijt, dan word ik op straat beroofd!’
‘Beroofd?’
‘Door drie man. Twee heb ik er moeten doden. Met mijn blote handen. Ik heb vroeger bij de Groene Baretten gezeten.’

Terwijl ik dat laatste antwoord op me laat inwerken komt er een jong stelletje binnen dat hij blijkbaar kent. ‘Ah, daar is mijn afspraak.’ Hij omhelst ze, een jongen en een meisje, en laat ze plaatsnemen aan ons tafeltje. 
‘Dit is Joris,’ zegt hij. ‘Heeft hij geen mooie kop? Echt een heldengezicht. Ik denk erover om hem een rol in de Avengers te bezorgen!’

De jongen lijkt nerveus. ‘We vroegen ons af of het nog gelukt is met dat geld…’
‘Het is gelukt,’ antwoordt Udo, ‘ik heb vandaag twee ton overgemaakt op jullie rekening.’
‘Geweldig!’ roept de jongen opgelucht. 
Het meisje kijkt Udo aarzelend aan. 
‘Wauw, dat is… bijna te mooi om waar te zijn.’

Ik besluit dat het tijd is om te gaan.

Na te hebben afgerekend wil ik naar buiten lopen, maar er knaagt iets in mijn binnenste. Wat zou Captain America nu hebben gedaan?
Ik ga terug en roep het meisje bij me. Ze spreekt gewoon Nederlands.

‘Neem me niet kwalijk,’ zeg ik, ‘maar doen jullie zaken met die man? Hebben jullie hem geld gegeven, of heeft hij jullie geld beloofd?’
Ze wil weten waarom ik het vraag, en ik leg haar uit dat hij beweert twee overvallers om zeep te hebben gebracht. Met zijn blote handen. En dat hij me op de korrel heeft als de nieuwe Iron Man.

Het meisje lijkt te schrikken, knikt dan en zegt: ‘Ik had er al zo’n raar gevoel bij. Bedankt. We zullen oppassen.’

Een straat verderop ga ik in de kou op een terras zitten. Na zo’n heldendaad heb ik wel een sigaret verdiend.