Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit moest vertellen. Ik weet dat ik, door dit de wereld in te slingeren, het risico loop voortaan gemeden te worden. Ongetwijfeld gaat me dit relaties kosten. Ongetwijfeld zal ik ontvriend, verketterd en gestigmatiseerd worden.

Maar dat moet dan maar. Ik moet hier van af. Ik moet eindelijk openheid van zaken geven. Dit afschuwelijke geheim, dat op gênante wijze aanzet tot huichelarijen, moet verteld worden.

Ik wil dat mensen weten wat dit met mij doet. Wat het met anderen doet. Tot welk isolement je veroordeeld wordt en welke tsunami van haat, hoon en onbegrip er steeds weer over je heenslaat.

JEUGD
Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik deze afwijking in mezelf constateerde. Een jaar of tien waarschijnlijk, de leeftijd waarop je gewoonten waarover je nooit hebt nagedacht nietsvermoedend met anderen deelt en tot de ontdekking komt dat ze niet normaal zijn. Dat ze afwijken van de norm.

Ik denk dat ik het toen ben gaan wegstoppen. Stukje bij beetje. Heel lang ben ik het zelfs voor mijzelf gaan ontkennen. Ik kan niet uitsluiten dat ik, onder groepsdruk, anderen heb uitgelachen of uitgescholden.

Maar de drang blijft. Wat diep in je zit kun je niet zomaar veranderen. Dus kwam het weer terug. En in het diepste geniep ben ik er toch weer aan gaan toegeven. Om te beginnen af en toe. Op een doordeweekse avond.

Later doe je het steeds vaker. Naarmate de hunkering toeneemt.

EXTREME DINGEN
Je gaat steeds extremere dingen doen om je geheim voor de buitenwereld te verhullen. Zo koop ik tegenwoordig de pizza in de ene winkel en de ananas in de andere. Maar dan nog zie je ze kijken. Zo van, wat ben jij met die ananas van plan? Je voelt gewoon dat ze het weten. Dat ze weten dat je die ananas thuis op de pizza gaat doen.

Jaren geleden kreeg ik een keer een anoniem briefje in de bus. Iemand in de straat klaagde. Hij of zij had de geur van pizza en ananas geroken. Die combinatie was natuurlijk een weggever. Ik schaamde me kapot. Sindsdien zorg ik dat alle ramen en gordijnen dicht zijn als ik de oven aanzet, en dat alle kieren zijn afgeplakt.

Voor de wijk bleek dat niet genoeg. Ruiten werden ingegooid, er werd door de brievenbus gepiest en ik was niet langer welkom op bijeenkomsten. Uiteindelijk ben ik verhuisd naar een andere stad. Er zat niks anders op.

Nu heb ik meer vrede met mijn aandoening. Ik ben er meer open over, zeker nu ik het Pizza Hawaii Lotgenotenforum heb ontdekt. Maar dan nog. Je voelt je bekeken. Je voelt dat je anders bent.

Afijn, dat was het. Er valt een loden last van me af. Ik hoop dat ik hier op uw begrip, ernst en mededogen kan rekenen.