Lief dagboek,
Dit is dag 27 van mijn quarantaine. Of dag 28, ik ben alle besef van tijd kwijt.
Ik heb zojuist de laatste twee stroopwafels opgegeten. Vanaf nu zal ik mij met dode ratten en rioolwater in leven moeten houden. Ik heb weliswaar een gloednieuw espressoapparaat maar ik ben te lui om de handleiding te lezen.
De dagen verlopen tergend traag. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik alleen de biografie van Patty Brard heb meegenomen toen ik me in deze kelder opsloot. Ik zou nu zelfs een roman van Tommy Wieringa kunnen lezen om de gekmakende leegte te verdrijven.
Ik heb geprobeerd Breaking Bad te bingewatchen maar ik kom niet door het tweede seizoen heen. Waarom doet die compagnon steeds van die domme dingen? En wie is die kale vent met die ringbaard?
Gelukkig kan ik me een beetje vermaken door uit het kelderraam op geïnfecteerden te schieten.
Iemand zei laatst: ‘Hé lulmeier, waarom ga je geen boek schrijven als je toch de hele dag binnen zit? Ja, tis maar een idee hoor. Tering.’
Afijn, op die gedachte was ik nog niet gekomen, dus ik denk dat ik dat maar ga doen dan.
Misschien tot later.