VAN OS WORDT WEER EENS GEBELD
Mijn oude vriend Nelis Braadvet is aan de lijn. Hij klinkt geagiteerd.
‘Joortje, jij hebt vroeger toch bij de tv gezeten nietwaar?’
‘Ja,’ zeg ik.
‘Joortje luister,’ zegt Nelis. ‘Ik ben ook blij dat die Grump weg is. Mensen zonder zelfspot vertrouw ik niet. Maar weet je: bij de Nederlandse staatsomroep delen ze Nederland op in Amsterdamse GroenLinks-stemmers en regressieve provincialen met nazi-sympathieën. Dus nu maak ik me eigen bezorgd.’
Nelis aarzelt. Hij slikt moeizaam.
‘Kijk, mijn zus woont in Amerika. Een paar jaar terug werd er borstkanker bij haar vastgesteld. Ze stelde haar werkgever op de hoogte en BLAM! Ze werd op staande voet ontslagen. Zo werkt Amerika. Dat kan daar gewoon. Onder Grump. Onder Obama. Onder Clinton. Denk je …’
Hij is even stil.
‘ … denk je dat de NPO eerst even afwacht hoe Biden en Harris het gaan doen voordat ze heilig worden verklaard? Of gaan we vier jaar van teugelloze lofzangen tegemoet? Gaan de vaderlandse media Biden ophemelen omdat hij geen Grump is? Gaat Jinek kromtenend zitten soppen bij Harris omdat ze geen witte man is? Worden ze schaamteloos toegezongen bij Margriet van der Linden? En gaan de rechtse websites dan van de weeromstuit weer roepen dat Grump beter was?’
Nelis begint te snikken.
‘Ach Joortje. Ik zou zoooo graag in een wereld leven waarin mensen worden afgerekend op hun verdiensten. En niet op kleur of gender.’
En dan komt de aap uit de mouw.
‘Want dan,’ jammert Nelis, ‘had IK de Zwijndrechtse Frietkotter van het Jaar-trofee gekregen, en niet die Vietnamese mohammedaanse lesbische transgender van op de hoek!’